Σα να χει δίκιο...

Εις μνήμην Γιώργου Περαντάκου Πηγή: www.lifo.gr

Τι στενοχώρια κι αυτή σήμερα να μου τηλεφωνήσει η Ναταλία Ρασούλη για να μου πει πως ο τραγουδοποιός Γιώργος Περαντάκος έχασε τη μάχη με τον καρκίνο! Σιχαμένη ανίκητη αρρώστια, θραύση κάνει τελευταία! Δεν μου τηλεφώνησε τυχαία η Ναταλία. Πριν λίγο καιρό, όταν οι δυο μας παρουσιάζαμε τις συναυλίες στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου, είχαν περάσει και ο Περαντάκος με την Ερωφίλη - το Τρίφωνο δηλαδή χωρίς τον Δημήτρη Υφαντή. Ο Γιώργος ήρθε και μας έπιασε να έβγαινε με την κιθάρα του και νά'λεγε κι αυτός ένα τραγούδι, παρ' όλο που δεν υπήρχε στο πρόγραμμα. Φυσικά δεν είχα κανένα πρόβλημα - τη γνώριζα τη δουλειά του Περαντάκου και μάλιστα είχα δημοσιεύσει κριτική για τον προσωπικό του δίσκο -, είχε πρόβλημα όμως μία σπασίκλω, μέλος αντεργκράουντ μπάντας και καλά, η οποία απείλησε πως αν της έπαιρνε άλλος τη σειρά θα αποχωρούσε. Τι να της λέω ''Μην κάνεις έτσι, ένα τραγούδι θέλει να πει ο άνθρωπος'', ανένδοτη αυτή, μέχρι που η Ναταλία φανερά εκνευρισμένη τη στρίμωξε στη γωνία και της είπε: ''Έχεις καταλάβει πως αυτό το παιδί είναι με χημειοθεραπείες και παρ' όλα αυτά ήρθε εδώ να δώσει το παρόν;'' Δεν το γνώριζα! Συγκινήθηκα και ψιλοσοκαρίστηκα! Την παράκαμψα τελείως την τύπισσα κι άρχισα να ψάχνω τον Περαντάκο μεσ' στο πλήθος των μουσικών - τραγουδιστών. Ο Γιώργος είχε όμως φύγει. Θα νόμισε προφανώς ότι δημιουργεί πρόβλημα στη ροή και προτίμησε να πάει από κάτω, μπροστά στο stage, για να παρακολουθήσει τους συναδέλφους του μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Συμβαίνουν κι αυτά, πράγματα δηλαδή, για τα οποία θα ευχόσουν να γύριζε πίσω ο χρόνος και να διόρθωνες ορισμένα, φαινομενικά, ασήμαντα περιστατικά.

Δυο λόγια κι ένα αντίο...

Ένα αντίο και από εμένα φίλε Γιώργο.
Το άκουσα από πολλούς αυτές τις μέρες και κατάλαβα οτί δεν ήταν μόνο δική μου εντύπωση.
Το πιο πλατύ , το πιο γνήνιο χαμόγελο σου άνηκε. Δεν έχω να θυμάμαι κάποιο ψεγάδι απ' όσο σε γνώριζα. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία συνάντηση που είχα μαζί σου. Τόσο στις συναυλίες , όσο και στις μπύρες μας πάντα θα θυμάμαι αυτό το χαμόγελο σου, αυτό το γνήσιο και καθαρό βλέμμα σου. Θυμάμαι τις απόψεις σου , τις συμβουλές σου , το χιούμορ σου , θυμάμαι έναν καταπληκτικό άνθρωπο. Είμαι σίγουρα πολύ τυχερός που σε γνώρισα όχι μόνο ως καλλιτέχνη. Έστω και αυτό το λίγο που σε ήξερα μου ήταν αρκετό για να σε θεωρώ έναν ξεχωριστό άνθρωπο.
Τα τραγούδια σου και η αγάπη σου για την Καλαμωτή θα σε κρατούν πάντα στις μνήμες μας.
Να είσαι καλά εκεί ψηλά.
Να προσέχεις τους ανθρώπους μας εκεί ψηλά και να τους χαρίζεις μοναδικές στιγμές με τις μελωδίες σου και την υπέροχη φωνή σου.
Καλό παράδεισο να χεις...

Υ.γ:
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τόσο τις δύο συναυλίες στα Χανιά, όσο και την εκπληκτική συναυλία στον αρχαιολογικό χώρο του Εμπορειού.

Στη μνήμη σου ΦΙΛΕ ΓΙΩΡΓΟ...

Γιώργος Περαντάκος: Δεν θα ήθελα να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι

Η συγκεκριμένη συζήτηση του Γιώργου Περαντάκου με το περιοδικό μας, δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ακόμα συνηθισμένη συνέντευξη. Κι αυτό γιατί, ο Γιώργος Περαντάκος δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ξέρει τι θέλει, ξέρει τι του γίνεται, έχει άποψη για πολλά διαφορετικά θέματα και την αιτιολογεί στο μεγαλύτερο βαθμό. Το κυριότερο όλων είναι πως… είναι ο εαυτός του! Αυτόν το χειμώνα βρίσκεται στο Studio Κηφισιά στο πλευρό των Μαρία Σουλτάτου, Λάμπρου Καρελά, Παναγιώτη Λάλεζα και Μαρίας Σπυροπούλου, ενώ ετοιμάζει τέσσερις εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου. Δισκογραφικά τον συναντάμε στον τελευταίο του ολοκληρωμένο δίσκο με τίτλο «Το επόμενο πρωί» που κυκλοφορεί από τη Λύρα.

Υπάρχουν στιγμές που επιστρέφεις διψασμένος σε παλιούς δίσκους; Γ.Π.: Άπειρες! Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό της Χίου, την Καλαμωτή, που ουσιαστικά είναι η πρωτεύουσα του Νοτίου μέρους του νησιού. Έτσι λοιπόν, υπήρχαν ανέκαθεν σχολεία, όπου άνθισαν τα γράμματα και γενικά, η κοινωνία ήταν αρκετά αναπτυγμένη πνευματικά. Είχα την τύχη να μεγαλώσω με τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Καλδάρα, του Τσιτσάνη, του Μάρκου (για μένα ο Μάρκος είναι ο ιδρυτής του λαϊκού τραγουδιού) και του Σαββόπουλου. Όλο αυτό με έβαλε στη μουσική πριν αρχίσω να μαθαίνω όργανο ή να ασχολούμαι με τη φωνή μου. Από παιδί αντιμετώπιζα τη μουσική με ένα δέος, με μια πολύ μεγάλη σοβαρότητα, με την οποία νομίζω θα έπρεπε να την αντιμετωπίζει ο καθένας. Οπότε, είναι αδύνατον να μη γυρνάω σε αυτούς τους δίσκους. Ο Χατζιδάκις είναι αστείρευτος, το ίδιο κι ο Θεοδωράκης… Δε γίνεται να μην κοιτάς εκεί… Κοίτα την πλειοψηφία των δίσκων που βγαίνουνε τώρα και θα καταλάβεις… Γιατί το λες αυτό; Γ.Π.: Γιατί είναι πολύ ετοιματζίδικες παραγωγές, δεν έχουν καθόλου φαντασία, αποσκοπούν στο γρήγορο σουξέ. Αν ακούσεις τους δέκα πιο προβεβλημένους καλλιτέχνες στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, οι ενορχηστρώσεις και τα τραγούδια τους αυτά καθ΄ αυτά, είναι όλα ίδια. Δεν αλλάζει τίποτα. Θυμάμαι, όταν ήμουν 18 χρονών, υπήρχαν τραγούδια που κουνούσαν όλη την Ελλάδα. Από τα παιδιά μέχρι τους μεγάλους, από τους ροκάδες μέχρι τους λαϊκούς, από τους έντεχνους μέχρι τους άτεχνους. Για παράδειγμα, όταν έγραψε ο Τόκας το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», όπου κι αν πήγαινα, ακουγόταν παντού. Η διαδικασία του να φτιάχνονται τραγούδια μέσα από computer παρέχει μεγάλη ευκολία, αλλά παράλληλα κρύβει και πολλούς κινδύνους.