Ο Κώστας Καίσαρης με αφορμή τα συνθήματα στα γήπεδα
ανατρέχει στις διαδηλώσεις και στις διαμαρτυρίες. Από το 1965 μέχρι
σήμερα με τον κόσμο να επιλέγει πάντα λάθος ανθρώπους. Και όταν βγαίνει
στους δρόμους για πάρτη τους και τους ψηφίζει.
"Δεν σε θέλει ο λαός..." Η ιστορία επαναλαμβάνεται μισόν αιώνα μετά. Το σύνθημα αυτό είχε ακουστεί για πρώτη φορά στα Ιουλιανά του 1965: "Δεν σε θέλει ο λαός, πάρτη μάνα σου και μπρος". Κι αφορούσε τον τότε Βασιλιά Κωνσταντίνο και τη βασιλομήτωρ Φρειδερική.
Τότε που ο κόσμος έβγαινε κάθε μέρα στους δρόμους της Αθήνας και
διαδήλωνε ενάντια στο παλάτι που είχε ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση του
Γεωργίου Παπανδρέου. Γνωστού και ως "γέρου της Δημοκρατίας", παππού του
σημερινού Πρωθυπουργού.
Η "δημοκρατική" τότε Ένωση Κέντρου, είχε στις τάξεις της κάθε καρυδιάς καρύδι. Από πρώην προσκυνημένους κομμουνιστές, βασιλικούς μέχρι και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Ο κόσμος, όμως,που είχε δει τα χειρότερα, στην οκταετία Καραμανλή, είχε πιστέψει στον Γεώργιο Παπανδρέου. Καμία σχέση βέβαια και ο ίδιος προσωπικά και το κόμμα του, με τη Δημοκρατία. Επειδή, όμως, ο κόσμος είχε την ανάγκη κάπου να πιαστεί, είχε πιστέψει ασυνείδητα στη λογική, του μη χείρον βέλτιστον.
Σε μια χώρα που οι μνήμες του εμφυλίου ήταν ακόμα νωπές και ζούσε και βασίλευε το παρακράτος, ένας Παπανδρέου εξέφρασα τη δήθεν ελπίδα.
Σήμερα μισόν αιώνα μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται ανάποδα. Έχοντας μεσολαβήσει στη δυναστεία των Παπανδρέου ο Ανδρέας. Ο άνθρωπος που έφερε στην εξουσία το κιτς και το καλτ.
Ο πρωθυπουργός του ζιβάγκου, του ζεϊμπέκικου και της Ρίτας Σακελλαρίου, που τον πήγαινε ο Στράτος Γιδόπουλος του Αγίου Ανδρέα στο Καστρί, να του τραγουδάει "ιστορία μου, αμαρτία μου". Κι "αυτός ο άνθρωπος, αυτός" για να χορεύει ζεϊμπέκικο.
Αυτός που έκανε όσους δεν ήξερε η μάνα τους κατά τον Κατσιφάρα, Υπουργούς. Αυτός που εν ονόματι της αλλαγής , τίναξε τη μπάνκα στο δημόσιο στον αέρα με τους διορισμούς και τις σπατάλες.
Μπορεί ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο να μην έκλεψε και να αρκέστηκε στις ωραίες γυναίκες, στα καλά ουίσκι και στον ακριβό καπνό στο τσιμπούκι του, αλλά δίπλα του είχε "συμμορίτες". Κι όπως δεν ήξερε τίποτα για Τσοχατζόπουλο και σία ο Ανδρέας, έτσι δεν ήξερε τίποτα για τον Τσουκάτο, ο Σιμήτης.
Όταν αυτός κι ο Πάγκαλος πήγαιναν στο κότερο του Κόκκαλη, μίλαγαν προφανώς Ολυμπιακοί για ποδόσφαιρο κι όχι για τη Ζίμενς και τις συμβάσεις της. Κι αφού έφτασε να κυβερνήσει μέχρι και το δαμάλι, όπως αποκαλούσε η Μαλβίνα Κάραλη τον Κώστα Καραμανλή, φτάσαμε αισίως στον Γεώργιο Παπανδρέου τον δεύτερο.
Για να αναβιώσει το σύνθημα του '65, "δεν σε θέλει ο λαός, πάρ' την Τρόικα και μπρος" στο "Γεντί Κουλέ" στο ματς ΟΦΗ-ΑΕΚ. Κι αν μάλιστα ήταν ατόφιο και στο δεύτερο σκέλος "πάρτη μάνα σου και μπρος", δεν θα ήταν λάθος. Κι όχι ότι η Μάργκαρετ παίζει κανένα ρόλο, όπως η Φρειδερίκη που καθοδηγούσε τον πιτσιρικά τότε Βασιλέα -και Ολυμπιονίκη, για να μη ξεχνιόμαστε- Κωνσταντίνο. όσο ήταν σύζυγος του Ανδρέα μπερδευότανε κι όχι μόνο με τις "Εγες".
Τώρα μεγάλωσε πλέον και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καμαρώνει τον κανακάρη της. Άλλωστε ο αστικός μύθος στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ λέει ότι ηθικός αυτουργός για το φαινόμενο Γιωργάκη είναι η Μαργαρίτα. Με τον Αντρέα να νευριάζει και να φωνάζει "δεν κάνει το παιδί", αλλά η αγάπη και το πείσμα της μάνας να υπερισχύουν και να κερδίζουν την οικογενειακή μάχη: ο Γιώργος πρέπει να ασχοληθεί με την πολιτική και να γίνει πρωθυπουργός.
Κι αυτός σε προσωπικό επίπεδο δεν είναι λαμόγιο. Η καλύτερη περίπτωση, αν είχες μια αδερφή, να έκανες έναν τέτοιο γαμπρό. όχι να ξενοπηδήξει, αλλά ούτε φωνή δεν θα ύψωνε. "Σήκω-κάτσε" θα τον είχε. Σύννεφο θα έπεφτε η παντόφλα. Για πρωθυπουργός, όμως, είναι σόνικο. Έτσι λοιπόν μετά τους αγανακτισμένους, προέκυψαν οι αντιστασιακοί των γηπέδων.
Νέα μόδα. Νέο φρούτα τα πολιτικά συνθήματα. Από το Καραϊσκάκης, στο ΟΑΚΑ κι από το Γεντί Κουλέ στη Νέα Σμύρνη. Θύρα 7, Θύρα 13, Πάνθηρες και Σνέικς κόντρα στους Γερμανούς και στα λαμόγια τους πολιτικούς. Μόνο ο Σούπερ 3 δεν ακολούθησε, αλλά στο ματς της Κυριακής προείχε ο μεγάλος εχθρός που ακούει στο όνομα ΠΑΟΚ. Κυβέρνηση και Τρόικα έπονται.
Δεν είναι ίδιοι αγανακτισμένοι και οργανωμένοι, αλλά έχουν ένα κοινό στοιχείο. Τον χαβαλέ. Οι αντιδράσεις τους δεν έχουν πολιτική πλατφόρμα και στόχο. Δεν έχουν ιδεολογία και σχέδιο. Οι αγανακτισμένοι είναι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων. Που αισθάνονται προδομένοι. Που οι Βουλευτές ήταν καλοί όταν τους διόριζαν και έκαναν ρουσφέτια κι είναι κακοί τώρα που τους κόβουν μισθούς και συντάξεις.
Οι οργανωμένοι των γηπέδων, σαν νέοι είναι εξ ορισμού απέναντι στην εξουσία. Και ειδικότερα με την Αστυνομία που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Πλήττονται κι αυτοί από την οικονομική κατάσταση και ξεσπάνε. Από το '65 όμως μέχρι σήμερα, όσες φορές έχουν βγει στους δρόμους οι Έλληνες έχουν πιστέψει σε λάθος ανθρώπους. Από τον Γεώργιο Παπανδρέου μέχρι τον Ανδρέα Πρωθυπουργό έβγαλαν μέχρι και τον Μητσοτάκη!
Ο Σημίτης ξινός εώς "ανέραστος" σε σχέση με τον Αντρέα, αλλά επί της ουσίας "μη μου τους κύκλους τάρρατε". Εγώ να βάλω την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι όσοι είναι δίπλα μου ας κονομήσουν από το Χρηματιστήριο, τη Ζίμενς, τους εξοπλισμούς, τους Ολυμπιακούς και τα πακέτα Ντελόρ. Ο Κώστας Καραμανλής ακόμα χειρότερος. Δεν είχε ούτε καν στόχο. Μόνο να είναι πρωθυπουργός και να τρώει τίποτα παϊδάκια. Κι οι πονηροί ας κονομάνε με τα Βατοπέδια και τα δομημένα ομόλογα.
Και στη λογική του κάθε πέρσι και καλύτερα προέκυψε ο Γιωργάκης. Η Μαργαρίτα τον είδε Πρωθυπουργό πριν κλείσει τα μάτια της κι αυτή που πλήρωσε τη νύφη και πνέει τα λοίσθια είναι η Ελλάδα. Με τον Αντώνη Σαμαρά και την παρέα του, να είναι έτοιμοι να παραλάβουν τη σκυτάλη.
Ο ελληνικός λαός έχει ήδη κάνει την επιλογή του σε ποιους θα αναθέσει τη σωτηρία του. Στην Κατερίνα Παπακώστα, στην Φάνη Πάλη Πετραλιά που ετοιμάζεται για τη μεγάλη επιστροφή και στην Έλενα Ράπτη.
Όπως ποτέ δεν αποθέωσα τους αγανακτισμένους έτσι και τώρα δεν αποθεώνω τους αντιστασιακούς της εξέδρας. Το να πηγαίνεις το πρωί στη δουλειά όταν έχει απεργία, το βράδυ στην πλατεία, το καλοκαίρι να κάνεις τρεις μήνες διακοπές στη διαμαρτυρία και να επιστρέφεις το Φθινόπωρο δεν είναι πολιτική στάση.
Είναι χαβαλές. όπως είναι χαβαλές να λέμε και να γράφουμε έξυπνα συνθήματα στα γήπεδα. Κι όσο κι αν ψάξει κανείς ιστορικό προηγούμενο να έχουν προσκληθεί πολιτικές εξελίξεις από χαβαλέ δεν πρόκειται να βρει.
Η "δημοκρατική" τότε Ένωση Κέντρου, είχε στις τάξεις της κάθε καρυδιάς καρύδι. Από πρώην προσκυνημένους κομμουνιστές, βασιλικούς μέχρι και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Ο κόσμος, όμως,που είχε δει τα χειρότερα, στην οκταετία Καραμανλή, είχε πιστέψει στον Γεώργιο Παπανδρέου. Καμία σχέση βέβαια και ο ίδιος προσωπικά και το κόμμα του, με τη Δημοκρατία. Επειδή, όμως, ο κόσμος είχε την ανάγκη κάπου να πιαστεί, είχε πιστέψει ασυνείδητα στη λογική, του μη χείρον βέλτιστον.
Σε μια χώρα που οι μνήμες του εμφυλίου ήταν ακόμα νωπές και ζούσε και βασίλευε το παρακράτος, ένας Παπανδρέου εξέφρασα τη δήθεν ελπίδα.
Ιστορία μου, αμαρτία μου
Σήμερα μισόν αιώνα μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται ανάποδα. Έχοντας μεσολαβήσει στη δυναστεία των Παπανδρέου ο Ανδρέας. Ο άνθρωπος που έφερε στην εξουσία το κιτς και το καλτ.
Ο πρωθυπουργός του ζιβάγκου, του ζεϊμπέκικου και της Ρίτας Σακελλαρίου, που τον πήγαινε ο Στράτος Γιδόπουλος του Αγίου Ανδρέα στο Καστρί, να του τραγουδάει "ιστορία μου, αμαρτία μου". Κι "αυτός ο άνθρωπος, αυτός" για να χορεύει ζεϊμπέκικο.
Αυτός που έκανε όσους δεν ήξερε η μάνα τους κατά τον Κατσιφάρα, Υπουργούς. Αυτός που εν ονόματι της αλλαγής , τίναξε τη μπάνκα στο δημόσιο στον αέρα με τους διορισμούς και τις σπατάλες.
Μπορεί ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο να μην έκλεψε και να αρκέστηκε στις ωραίες γυναίκες, στα καλά ουίσκι και στον ακριβό καπνό στο τσιμπούκι του, αλλά δίπλα του είχε "συμμορίτες". Κι όπως δεν ήξερε τίποτα για Τσοχατζόπουλο και σία ο Ανδρέας, έτσι δεν ήξερε τίποτα για τον Τσουκάτο, ο Σιμήτης.
Όταν αυτός κι ο Πάγκαλος πήγαιναν στο κότερο του Κόκκαλη, μίλαγαν προφανώς Ολυμπιακοί για ποδόσφαιρο κι όχι για τη Ζίμενς και τις συμβάσεις της. Κι αφού έφτασε να κυβερνήσει μέχρι και το δαμάλι, όπως αποκαλούσε η Μαλβίνα Κάραλη τον Κώστα Καραμανλή, φτάσαμε αισίως στον Γεώργιο Παπανδρέου τον δεύτερο.
Για να αναβιώσει το σύνθημα του '65, "δεν σε θέλει ο λαός, πάρ' την Τρόικα και μπρος" στο "Γεντί Κουλέ" στο ματς ΟΦΗ-ΑΕΚ. Κι αν μάλιστα ήταν ατόφιο και στο δεύτερο σκέλος "πάρτη μάνα σου και μπρος", δεν θα ήταν λάθος. Κι όχι ότι η Μάργκαρετ παίζει κανένα ρόλο, όπως η Φρειδερίκη που καθοδηγούσε τον πιτσιρικά τότε Βασιλέα -και Ολυμπιονίκη, για να μη ξεχνιόμαστε- Κωνσταντίνο. όσο ήταν σύζυγος του Ανδρέα μπερδευότανε κι όχι μόνο με τις "Εγες".
Τώρα μεγάλωσε πλέον και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καμαρώνει τον κανακάρη της. Άλλωστε ο αστικός μύθος στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ λέει ότι ηθικός αυτουργός για το φαινόμενο Γιωργάκη είναι η Μαργαρίτα. Με τον Αντρέα να νευριάζει και να φωνάζει "δεν κάνει το παιδί", αλλά η αγάπη και το πείσμα της μάνας να υπερισχύουν και να κερδίζουν την οικογενειακή μάχη: ο Γιώργος πρέπει να ασχοληθεί με την πολιτική και να γίνει πρωθυπουργός.
Οι αντιστασιακοί των γηπέδων
Κι αυτός σε προσωπικό επίπεδο δεν είναι λαμόγιο. Η καλύτερη περίπτωση, αν είχες μια αδερφή, να έκανες έναν τέτοιο γαμπρό. όχι να ξενοπηδήξει, αλλά ούτε φωνή δεν θα ύψωνε. "Σήκω-κάτσε" θα τον είχε. Σύννεφο θα έπεφτε η παντόφλα. Για πρωθυπουργός, όμως, είναι σόνικο. Έτσι λοιπόν μετά τους αγανακτισμένους, προέκυψαν οι αντιστασιακοί των γηπέδων.
Νέα μόδα. Νέο φρούτα τα πολιτικά συνθήματα. Από το Καραϊσκάκης, στο ΟΑΚΑ κι από το Γεντί Κουλέ στη Νέα Σμύρνη. Θύρα 7, Θύρα 13, Πάνθηρες και Σνέικς κόντρα στους Γερμανούς και στα λαμόγια τους πολιτικούς. Μόνο ο Σούπερ 3 δεν ακολούθησε, αλλά στο ματς της Κυριακής προείχε ο μεγάλος εχθρός που ακούει στο όνομα ΠΑΟΚ. Κυβέρνηση και Τρόικα έπονται.
Δεν είναι ίδιοι αγανακτισμένοι και οργανωμένοι, αλλά έχουν ένα κοινό στοιχείο. Τον χαβαλέ. Οι αντιδράσεις τους δεν έχουν πολιτική πλατφόρμα και στόχο. Δεν έχουν ιδεολογία και σχέδιο. Οι αγανακτισμένοι είναι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων. Που αισθάνονται προδομένοι. Που οι Βουλευτές ήταν καλοί όταν τους διόριζαν και έκαναν ρουσφέτια κι είναι κακοί τώρα που τους κόβουν μισθούς και συντάξεις.
Οι οργανωμένοι των γηπέδων, σαν νέοι είναι εξ ορισμού απέναντι στην εξουσία. Και ειδικότερα με την Αστυνομία που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Πλήττονται κι αυτοί από την οικονομική κατάσταση και ξεσπάνε. Από το '65 όμως μέχρι σήμερα, όσες φορές έχουν βγει στους δρόμους οι Έλληνες έχουν πιστέψει σε λάθος ανθρώπους. Από τον Γεώργιο Παπανδρέου μέχρι τον Ανδρέα Πρωθυπουργό έβγαλαν μέχρι και τον Μητσοτάκη!
Ο Σημίτης ξινός εώς "ανέραστος" σε σχέση με τον Αντρέα, αλλά επί της ουσίας "μη μου τους κύκλους τάρρατε". Εγώ να βάλω την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι όσοι είναι δίπλα μου ας κονομήσουν από το Χρηματιστήριο, τη Ζίμενς, τους εξοπλισμούς, τους Ολυμπιακούς και τα πακέτα Ντελόρ. Ο Κώστας Καραμανλής ακόμα χειρότερος. Δεν είχε ούτε καν στόχο. Μόνο να είναι πρωθυπουργός και να τρώει τίποτα παϊδάκια. Κι οι πονηροί ας κονομάνε με τα Βατοπέδια και τα δομημένα ομόλογα.
Και στη λογική του κάθε πέρσι και καλύτερα προέκυψε ο Γιωργάκης. Η Μαργαρίτα τον είδε Πρωθυπουργό πριν κλείσει τα μάτια της κι αυτή που πλήρωσε τη νύφη και πνέει τα λοίσθια είναι η Ελλάδα. Με τον Αντώνη Σαμαρά και την παρέα του, να είναι έτοιμοι να παραλάβουν τη σκυτάλη.
Ο ελληνικός λαός έχει ήδη κάνει την επιλογή του σε ποιους θα αναθέσει τη σωτηρία του. Στην Κατερίνα Παπακώστα, στην Φάνη Πάλη Πετραλιά που ετοιμάζεται για τη μεγάλη επιστροφή και στην Έλενα Ράπτη.
Όπως ποτέ δεν αποθέωσα τους αγανακτισμένους έτσι και τώρα δεν αποθεώνω τους αντιστασιακούς της εξέδρας. Το να πηγαίνεις το πρωί στη δουλειά όταν έχει απεργία, το βράδυ στην πλατεία, το καλοκαίρι να κάνεις τρεις μήνες διακοπές στη διαμαρτυρία και να επιστρέφεις το Φθινόπωρο δεν είναι πολιτική στάση.
Είναι χαβαλές. όπως είναι χαβαλές να λέμε και να γράφουμε έξυπνα συνθήματα στα γήπεδα. Κι όσο κι αν ψάξει κανείς ιστορικό προηγούμενο να έχουν προσκληθεί πολιτικές εξελίξεις από χαβαλέ δεν πρόκειται να βρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου