Εύγε, Άννα (παίρνω την πρωτοβουλία να σου μιλάω στον ενικό, άλλωστε ο πληθυντικός ευγένειας δεν ανήκει στην παράδοσή μας, είναι ξενόφερτος).
Έκανες πολύ καλά που δεν επισκέφτηκες το Πολυτεχνείο. Έκανες πολύ καλά που αρνήθηκες να συμμετάσχεις σε αυτό το πανηγύρι που στήνεται κάθε χρόνο μέσα Νοέμβρη!
Σκέψου τι θα συναντούσες αν πήγαινες τελικά; Οργανωμένες μειοψηφίες που επιδεικνύοντας παντελή έλλειψη σεβασμού στα μηνύματα του Νοέμβρη του 73’ μιλούν σήμερα για ψωμί- παιδεία- ελευθερία. Μιλούν σήμερα – και δεν ντρέπονται- για τα ανεκπλήρωτα αιτήματα του Πολυτεχνείου.
Θα έβλεπες οικογένειες με τα μικρά τους παιδιά να αφήνουν ένα λουλουδάκι στο μνημείο που στήθηκε γι’ αυτούς που σκοτώθηκαν εκείνο το βράδυ. Θα έβλεπες σχολεία, απ’ αυτά που λειτουργούν χωρίς δασκάλους και βιβλία, να επισκέπτονται τον χώρο του Πολυτεχνείου και μέσα τους τα παιδιά να φουσκώνουν από συγκίνηση, να αποκτούν πρότυπα ζωής κάποιους που με ανιδιοτέλεια έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στις ερπύστριες.
Θα έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας που από συνήθεια κάθε χρόνο τέτοια μέρα περνούν από το Πολυτεχνείο, να αφήσουν ένα λουλούδι στη μνήμη των νεκρών, και με αυτό τον τρόπο να νοιώσουν ότι συμπαρίστανται στις οικογένειες τους. Να δείξουν ότι δεν ξεχνούν και δεν σταματούν να εκτιμούν κάτι που πραγματικά αξίζει.
Θα έβλεπες ανθρώπους κάθε μορφωτικού επιπέδου, και –σχεδόν κάθε εισοδηματικού- να βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Βλέπεις υπάρχουν ακόμα κάποια πράγματα που μπορεί να συγκινήσουν τόσο έναν μορφωμένο διδάκτορα όσο και έναν αγράμματο αγρότη.
Θα έβλεπες εργάτες, από αυτούς που πουλούν τη ζωή τους για να θρέψουν την οικογένειά τους, νεαρούς υπάλληλους που αισθάνονται παγιδευμένοι αφού το όνειρο μιας καλύτερης ζωής δεν εκπληρώθηκε, ανέργους που ξημεροβραδιάζονται περιμένοντας ένα τηλέφωνο, μια αγγελία, κάτι που να τους κάνει έστω και λίγο να χαμογελάσουν.
Θα έβλεπες γραμμένο σε τοίχους και πανό τα συνθήματα της εποχής: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, Λαϊκή κυριαρχία- Εθνική Ανεξαρτησία, Έξω οι ΗΠΑ- Έξω το ΝΑΤΟ. Αυτά που σε συγκινούσαν όταν σαν μαθήτρια έβλεπες να εξελίσσονται τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αυτά που σου έφερναν αναμνήσεις λίγα χρόνια αργότερα, αυτά που σήμερα σου φαίνονται αντιπατριωτικά, αντίθετα στον κοινό αγώνα της χώρας
Θα έβλεπες φοιτητές, πανεπιστημιακούς, εργαζόμενους στην Ανώτατη Εκπαίδευση, που ναι, θα σε έβριζαν, θα σε γιούχαραν, και θα σε θεωρούσαν ανεπιθύμητη. Μπορεί να έβλεπες και κανέναν Πρύτανη, πάντως σίγουρα δεν θα έβλεπες κάποιον από τους managers που ονειρεύεσαι να διοικούν τα Πανεπιστήμια.
Μπορεί να έβλεπες και όργανα της τάξης, τώρα που η κοινωνία απαλλάχθηκε από το κακό άσυλο θα σουλάτσαραν κι αυτοί ελεύθεροι στους χώρους του Πολυτεχνείου.
Μάλλον όμως μόνο με αυτούς θα αισθανόσουν ασφάλεια. Με τους υπόλοιπους που ήταν εκεί δεν έχεις και πολλά κοινά. Οπότε καλά έκανες και δεν πήγες. Σου ταιριάζουν καλύτερα άλλοι χώροι, πιο κλειστοί, κοντά σε ανθρώπους με αληθινά οράματα. Αισθάνεσαι σίγουρα πιο άνετα μέσα σε μια λέσχη όπως αυτή της Μπίλντεμπεργκ, παρά δίπλα στο λαουτζίκο. Τα βρίσκεις καλύτερα με τους νέους ακροδεξιούς φίλους σου, παρά με τις δυναμικές μειοψηφίες. Σου είναι πιο προσφιλής ο Άδωνις και ο Μάκης, ας μην κρυβόμαστε.
Συνεπώς Άννα το ότι δεν εμφανίστηκες στο Πολυτεχνείο ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρες ποτέ. Και χαίρομαι, ειλικρινά, όταν βλέπω ανθρώπους που την ιδεολογία τους την τιμούν στην πράξη. Δεν σου κρύβω ότι με ενοχλούσαν και με ενοχλούν αφόρητα οι εθιμοτυπικές επισκέψεις ανθρώπων του πολιτικού σου χώρου (αυτού της σοσιαλδημοκρατικής νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς) κάθε χρόνο τέτοια μέρα να συγκινούνται on camera για τα παιδιά που θυσιάστηκαν, να μπουρδολογούν για τα μηνύματα του Πολυτεχνείου, να βάζουν τη μάσκα του δημοκράτη, να παραδίδουν μαθήματα ηθικής και αγώνων. Προτιμώ από τους δακρύβρεχτους λόγους, τις ψεύτικες δηλώσεις και τις ανέξοδες δημαγωγικές τοποθετήσεις την δική σου συνέπεια. Προτιμώ την δική σου αποχή από την υποκριτική στάση των συναδέλφων σου, για τους οποίους σεβασμός στη δημοκρατία σημαίνει κατάθεση ενός στεφανιού.
Ένα πράγμα όμως, Άννα με ενόχλησε. Και αυτό ήταν η προσπάθεια να δικαιολογήσεις τις πράξεις σου. Γιατί εκεί μάλλον την πάτησες. Μιλάς για «εκτός δημοκρατικών ορίων ενέργειες δυναμικών μειοψηφιών» προτού στεγνώσει το μελάνι μιας μη δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης που τοποθετήθηκε από μικρές, δυναμικές μειοψηφίες. Ή μήπως ξαφνικά οι τραπεζίτες έγιναν πλειοψηφία; Μήπως όμως το κόμμα που πιστά υπηρετείς από παιδί αποτελεί κάποια πλειοψηφία; Δύσκολα. Άρα λοιπόν, μη μιλάς καλύτερα για μειοψηφίες γιατί οι συνειρμοί γίνονται γρήγορα. Μιλάς για «σεβασμό στην αλήθεια» εσύ, ένας επαγγελματίας πολιτικός. Εσύ που έγινες υπουργός επειδή λεφτά υπήρχαν αλλά τελικά δεν υπήρχαν. Εσύ που συνεργάζεσαι στην κυβέρνηση με αυτούς που ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, εσύ που υπηρετείς ένα κόμμα που έκανε το ψέμα και την πολιτική συνώνυμα. Μιλάς για την εξέγερση των νέων εναντίον της χούντας που μας ενώνει και μας εμπνέει».Τέτοιες ώρες καλό είναι να αποφεύγεις τις λέξεις χούντα και εξέγερση γιατί θα γνωρίζεις ότι οι χούντες, ακόμα κι αν δεν φορούν στρατιωτική στολή και δεν έρχονται με τανκς, δεν έχουν ωραίο τέλος. Λες, τέλος, ότι «δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να γίνονται καταθέσεις στεφάνων με τη συνοδεία είτε της αστυνομίας είτε των κομματικών υποστηρικτών. Δεν έχεις άδικο, αλλά μήπως μπορείς να μου πεις τι μπορείς να κάνεις χωρίς την συνοδεία της αστυνομίας ή των κομματικών υποστηρικτών; Φαντάζομαι ότι και στη Βουλή πηγαίνεις με τη συνοδεία της αστυνομίας. Μήπως δεν έχει κανένα νόημα να πηγαίνεις κι εκεί, αν πρόκειται να μην μπορείς να το κάνεις χωρίς την αστυνομία; Υποψιάζομαι ότι μόνο στη γειτονιά σου και στα «κλειστά κλαμπ» μπορείς να κυκλοφορείς «ελεύθερη», αφού αν κάνεις μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας δεν θα χαρούν και πολλοί που θα σε συναντήσουν.
Το κείμενο αυτό φτάνει προς το τέλος του. Θέλω κλείνοντας να σε συγχαρώ και πάλι για την απόφασή σου να μην τιμήσεις την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Θέλω να σου συμπαρασταθώ γιατί πολλοί θα σε κακοχαρακτηρίσουν, αφού αυτό που έκανες, έγινε για πρώτη φορά. Δεν σε φοβάμαι όμως Άννα. Εσύ ήσουν πάντα πρωτοπόρος. Ποιος άλλος έγινε στα 26 του Νομάρχης; Ποιος άλλος σε τόσα λίγα χρόνια έκανε τόσα πολλά; Ποιος άλλος πολιτικός είχε την ευθύτητα να παραδεχθεί ότι συμμετείχε στη λέσχη Μπίλντεμπεργκ; Ποιος άλλος είχε το θάρρος να μιλήσει στην Κ.Ο. μετά από έναν Παπανδρέου;Ποιος άλλος υπουργός Παιδείας τόλμησε να διαλύσει ότι είχε απομείνει από την Ανώτατη Εκπαίδευση, μετατρέποντας τα Πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις εν μια νυκτί; Ποιος άλλος υπουργός Παιδείας άφησε για τόσο καιρό τα σχολεία χωρίς δασκάλους και χωρίς βιβλία; Επειδή πάντα πρωτοπορείς δεν έχω παρά να σου ευχηθώ να συνεχίσεις στον ίδιο δρόμο. Και είμαι σίγουρος ότι ακόμα και όσοι έχουν αμφιβολίες για σένα θα καταλάβουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου