Θανατική ποινή, ο απόλυτος σοφρωνισμός

‘Θάνατος στους παραβάτες’ , ‘σκοτώστε την’ , ‘εκτελεστέ τον’ … 

Αυτές είναι λίγες από τις φράσεις των σκληρότερων ανθρώπων στις πιο οπισθοδρομικές κοινωνίες του κόσμου μας. Ανθρώπων που τάσσονται υπέρ της θανατικής ποινής όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό. Βεβαία είναι κι αυτή μια άποψη όσο κι αν διαφέρει από την κοινή γνώμη.

Τα επιχειρήματα τους; Λιγοστά αλλά άξια λόγου και προσοχής. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που με τη χρήση της θανατικής ποινής ισχυροποιείται ο θεσμός της δικαιοσύνης με συνέπεια ο πολίτης να νοιώθει ασφαλής αφού τον ‘προστατεύει’ το κράτος . Επίσης η θανατική ποινή αποτελεί ίσως το καλύτερο φάρμακο για την εξάλειψη του πόνου από τους πιο κοντινούς ανθρώπους του θύματος κι αυτό επιβεβαιώνει το ρητό ‘οφθαλμός αντί οφθαλμού’ που ακόμα και στις πιο δημοκρατικές κοινωνίες υπάρχουν υποστηρικτές του. Ακόμη με την προϋπόθεση ότι η χρήση της θανατικής ποινής περιορίζεται στα πολύ ‘βαριά’ εγκλήματα αποτελεί έναν τρόπο άμβλυνσης παρομοίων φαινόμενων αφού η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής αποτελεί παραδειγματική τιμωρία.

Σε αντίθεση με τα λιγοστά πλεονεκτήματα , αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι , της θανατικής ποινής , τα μειονεκτήματα ποικίλουν. Συμφωνά με την παγκόσμια κοινή γνώμη είναι αδιανόητη η ύπαρξη της θανατικής ποινής στην εποχή μας. Κι αυτό συμβαίνει γιατί στη σύγχρονη εποχή κυριαρχεί η άποψη πως το πλέον απαραίτητο δικαίωμα είναι το δικαίωμα της ζώνης. Με την θανατική ποινή καταπατάται αυτό το δικαίωμα καθώς και η αξία της ανθρώπινης ζωής. Επίσης η χρήση της απόλυτης αυτής τιμωρίας πολλές φορές δεν έχει τα προσδοκομενα αποτελέσματα , δηλαδή την άμβλυνση ακραίων ενεργειών αλλά στην έξαρση τους , πράγμα που πρέπει να προβληματίσει αρκετούς από του οπαδούς του συγκεκριμένου τρόπου τιμωρίας.

Ακόμη δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως τέτοιες αναχρονιστικές μέθοδοι τιμωρίας χρησιμοποιούνται κυρίως από υπανάπτυκτες χώρες με αυταρχικά , ολιγαρχικά , απάνθρωπα πολιτεύματα που έχουν φτάσει στην παραδοχή ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος επαναφοράς της τάξης.

Στις ανεπτυγμένες χώρες τέτοιοι τρόποι αποτελούν μακρινό παρελθόν(θεωρούνται παρωχημένοι) , αφού οι τρόποι πρόληψης και αντιμετώπισης παρομοίων ενεργειών έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό , όπως π.χ η εξέλιξη της παιδείας , της μόρφωσης , η ανάπτυξη του βοιωτικού επιπέδου κλπ. Επίσης το γεγονός ότι με την αφαίρεση της ζωής του θύτη χάνεται η δυνατότητα της μετάνοιας για την πράξη του και η αλλαγή νοοτροπίας καταλαβαίνοντας την σοβαρότητα του αδικήματος του.

Σε δημοκρατικές κοινωνίες η θανατική ποινή δεν ταιριάζει γιατί έρχεται σε σύγκρουση με τις αξίες του πολιτεύματος , αφού εκμηδενίζει την αξία της ζωής κι αποτελεί επίδειξη δύναμης και αυταρχισμού , φαινόμενα αντικρουόμενα με τον προορισμό της δημοκρατίας , όσο κι αν αρκετές φορές ο καθένας μας φέρνει στο μυαλό του τη θανατική ποινή ως απαραίτητο κομμάτι της νομοθεσίας.

Γιατί είναι βέβαιο ότι όλοι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να λέει , χωρίς να αστειεύεται , ‘αυτός θέλει σκότωμα’…..
Σχολιάστε το!!
http://vrasmos.blogspot.com/2010/06/blog-post_10.html