Σε ευχαριστούμε για όσα μας χάρισες…

του Σπύρου Καβαλιεράτου. 

Το αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη από την Εθνική πόνεσε πολύ περισσότερο και από τον αποκλεισμό από το Μουντομπάσκετ…  Δεν είναι μόνο ότι σταματάει ο κορυφαίος παίκτης αυτής της φουρνιάς παικτών που έβαλε ξανά το μπάσκετ στη ζωή των Ελλήνων… Είναι γιατί μαζί του κλείνει οριστικά και ο κύκλος που άνοιξε το 2004.
 
Η παρέα που μας έκανε τόσο υπερήφανους και από το 2005 ως το 2006 άγγιξε το απόλυτο, στην κορυφαία διετία όλων των εποχών στο ελληνικό μπάσκετ, έχουν αποχωρήσει οι περισσότεροι. Ο  Κακιούζης, ο Ντικούδης, ο Παπαδόπουλος, ο Χατζηβρέττας έκαναν την αρχή, ο Παπαλουκάς ακολούθησε και πλέον ήρθε η στιγμή και για τον Δημήτρη Διαμαντίδη… 

Κάπου εδώ, η ομάδα που λατρέψαμε και μας ξανάβγαλε στους δρόμους, τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα. Και πλέον πρέπει να προετοιμαστεί η επόμενη μέρα. Η Ελλάδα δεν έχει συνηθίσει να μην έχει  πρωταγωνιστικό ρόλο στις μεγάλες διοργανώσεις, όμως σιγά, σιγά πρέπει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα. Υπάρχει μεν μια ισχυρή βάση παικτών, υπάρχουν παιδιά για να στηρίξουν την Εθνική – αποδείχθηκε και πέρυσι στο Ευρωμπάσκετ – αλλά θα χρειαστούν μερικά χρόνια μέχρι να μας βγάλει ξανά η επίσημη αγαπημένη στους δρόμους. Ολες οι ομάδες έχουν το πάνω και το κάτω τους και πλέον η Ελλάδα θα μπει σε μια περίοδο μπασκετικής ύφεσης, σε ό,τι αφορά σε εθνικό επίπεδο. Οπως και να το κάνουμε, ο Διαμαντίδης δεν γίνεται να αντικατασταθεί άμεσα…
 
Θα πρέπει να περιμένουμε, λοιπόν, μέχρι να πάρουν τα ηνία οι 90ηδες. Ο Σπανούλης θα σηκώσει πλέον το μεγάλο βάρος ως ο επόμενος ηγέτης (το έκανε με απόλυτη επιτυχία στην Πολωνία πριν από ένα χρόνο), ο Ζήσης, ο Φώτσης, ο Μπουρούσης, ο Σχορτσανίτης είναι κάτω από 30 ετών και μπορούν να αποτελέσουν την  ομάδα μετάβασης μέχρι να αναλάβουν οι επόμενοι, όμως είναι ξεκάθαρο πως λείπει συνολικά η ποιότητα της προηγούμενης Εθνικής. Το ίδιο θα πάθουν και οι Ισπανοί όταν σταματήσουν οι Γκασόλ, Ναβάρο, Γκαρμπαχόσα, Ρέγιες, Καλντερόν, το ίδιο  έπαθαν οι περισσότερες ομάδες στην Ευρώπη. Η Λιθουανία περιμένει την επόμενη μεγάλη φουρνιά, αλλά εξακολουθεί να αγαπά και να πιστεύει στην Εθνική της, η Σερβία έχει στηριχθεί στους 87ηδες, τους 88ηδες και του 89ηδες που κυριάρχησαν στην Ευρώπη στις μικρές Εθνικές και ούτω καθ’ εξής.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα είναι παραδοσιακή δύναμη και μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει. Από το 1987 και μετά, έχει αποδεδειγμένα συνέπεια και συνέχεια. Πλέον θα χρειαστεί να περιμένει να μεγαλώσουν ο Παπανικολάου με τον Παππά, να πάρουν  εμπειρίες, να μαζέψουν παραστάσεις και να αναλάβουν τα ηνία μαζί με όλους όσοι έρχονται. Αν και ο Κουφός ανταποκριθεί στις προσδοκίες και η καριέρα του πάρει ανοδική πορεία, θα είναι άλλη μια σημαντική προσθήκη, αρκεί να είναι διαθέσιμος.

 
Όμως ας επιστρέψουμε στον Διαμαντίδη, διότι η δήλωσή του αμέσως μετά το τέλος του αγώνα με την Ισπανία επισκίασε και την ίδια την ήττα. Δεν είναι και λίγο να σταματάει από την Εθνική ένας παίκτης που  ιστορικός του μέλλοντος θα τον κατατάξει δίπλα στα ιερά τέρατα του μπάσκετ. Τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Χριστοδούλου, τον Φασούλα, τον Παπαλουκά. Ο Διαμαντίδης είναι ένα από τα κορυφαία “προϊόντα” του ελληνικού αθλητισμού, ένα παράδειγμα προς μίμηση. Δούλεψε σκληρά για να πετύχει, δεν του χαρίστηκε απολύτως τίποτα. Οι συλλογικές κόντρες και τα όποια λάθη μπορεί να υποπέσει ένας παίκτης στα ματς “ζωής ή θανάτου” της ελληνικής πραγματικότητας μπορεί να τον έχουν κάνει αντιπαθή στους… μισούς Έλληνες, αλλά όποιος δεν εκτιμά την αξία του Δημήτρη Διαμαντίδη κάνει μεγάλο λάθος. Το τρίποντο στον ημιτελικό του 2005 μας έβγαλε όλους στους δρόμους, η εμφάνισή του με τις ΗΠΑ το 2006 διδάσκεται σε σεμινάρια, ο Κρις Πολ ακόμα θυμάται την τάπα που έφαγε σε εκείνο τον αιφνιδιασμό.

Η Εθνική είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα και ο Διαμαντίδης μαζί με τον Παπαλουκά άλλαξαν να επίπεδο το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δύο πανύψηλοι γκαρντ, έκαναν τις ασίστ, τα κλεψίματα, την άμυνα και όλες τις μικρές δουλειές μέσα στο γήπεδο, να ξεπερνούν σε σπουδαιότητα πλέον στη συνείδηση του κοινού, το σκοράρισμα…  Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης μεγάλωσαν μια γενιά μπασκετικών, ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς μια άλλη. Γι αυτό, λοιπόν, ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά τον Δημήτρη Διαμαντίδη για όσα προσέφερε στο ελληνικό μπάσκετ μέσω της Εθνικής… Μακάρι σε λίγα χρόνια να βρεθεί κάποιος για να συγκριθεί μαζί του. Όπως μπορούμε εμείς πλέον να τον συγκρίνουμε με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη…
  

ΥΓ: Μακάρι να το ξανασκεφτεί ο Δημήτρης. Και να γυρίσει πάλι στην Εθνική. Εντάξει, είναι κατάκοπος, το κορμί του δυσκολεύεται να αντέξει να παίζει χειμώνα καλοκαίρι, έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς εδώ και δύο χρόνια, αλλά δεν τον πήραν και τα χρόνια. Είναι μόλις 30 ετών…
 

ΥΓ1: Ο Βασίλης Σπανούλης είναι 28 ετών… Και έχει το πλήρες πακέτο για να μπει κι αυτός στην κατηγορία με τα ιερά τέρατα του ελληνικού μπάσκετ… Κοντά είναι…
 

ΥΓ2: Εκλεισε και ο κύκλος του Γιόνας Καζλάουσκας στην Εθνική. Σκέψεις για τον επόμενο προπονητή υπάρχουν… Όμως ακόμα δεν έχει ληφθεί απόφαση. Λογικά, βέβαια, θα είναι Ελληνας. Με μια… βόμβα να περιμένει να σκάσει.

 
ΥΓ3: Κλείνω με το καλύτερο, που είναι και κλεμμένο. Σεβασμός στην μεγαλύτερη εταιρεία εισαγωγής πολύτιμων μετάλλων και συναισθημάτων στη χώρα μας από το 1987 και μετά. ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΠΑΣΚΕΤ.