"Με το «Λεωφορείο ο πόθος», μας οδήγησε στην «Οδό Ονείρων»
15 Ιουνίου 1994. Ο Μάνος πηγαίνει στη Γειτονιά των Αγγέλων.
15 Ιουνίου 2010. Δεκάξι χρόνια μετά και μας λείπει περισσότερο από ποτέ…
Δεν μας λείπουν οι εξαίσιες μουσικές του -αυτές ευτυχώς, μας χαϊδεύουν πάντα τα αυτιά και τις αισθήσεις, μας γαληνεύουν, μας ταξιδεύουν, μας συνεπαίρνουν, μας συναρπάζουν και μας συνταράσσουν. Μας...
λείπει ο ίδιος με τον βιτριολικό λόγο του, να βγει και να «τα χώσει» με τον μοναδικό τρόπο που το’κανε.
Μας λείπει ο ίδιος, να σαρκάσει το τίποτα που πρωταγωνιστεί γύρω μας, να μιλήσει για την αποφορά των σκουπιδιών -παντός τύπου σκουπιδιών- που παίζουν γύρω μας. Γιατί ο Χατζιδάκις, δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος -ο σπουδαιότερος!- συνθέτης. Δεν ήταν μια μεγάλη μορφή της τέχνης. Ήταν ένας Δάσκαλος ζωής, ένας κριτής που δεν χαριζόταν σε κανέναν και τίποτα, ένας στοχαστής «ακριβός», που κάθε του δήλωση-συνέντευξη-θέση έδινε στα πράγματα, την αληθινή τους διάσταση.
Φυσικά και ενοχλούσε πολλούς. Όπως ενοχλεί η καθαρή αλήθεια. Μας λείπει ο τρόπος που ανέλυε-σχολίαζε- καυτηρίαζε τα κακώς κείμενα. Μας λείπει πολύ. Σε τόσο χαλεπούς καιρούς. Σε τόσο δύσκολους-άσχημους καιρούς. Μας λείπει πολύ. Ο Χατζιδάκις.
Ο Μάνος[μας]. Κοιτάζω πίσω. Λίγο πριν μπει το ’90, μόλις έχω αρχίσει να δουλεύω. Πηγαίνω κάθε βράδυ στο «Πάρτυ» που’χε η Ελένη Ζιώγα, στο Παγκράτι. Φτάνω λίγο πριν την ώρα που φτάνει εκείνος συνήθως και κάθομαι στο διπλανό απ’το δικό του τραπέζι -είχε ένα που αγαπούσε να κάθεται. Λατρεύω να τον ακούω να μιλάει. Για την πολιτική, την τέχνη, το γυαλί, τους ξιπασμένους, τα σούργελα,τ ον έρωτα. Ρουφάω λέξεις του, όπως ρουφάω τις μουσικές του. Ένα βράδυ μας συστήνει η Ελένη…
Κοντεύω να λιποθυμήσω. Μουδιάζουν τα χέρια μου. Λατρεύω την μουσική σας, τολμάω να ψελλίσω. Μου σφίγγει το χέρι. Τις επόμενες φορές, έχω πιο πολύ θάρρος. Μιλάμε για παραστάσεις. Γίνεται θεϊκά βιτριολικός, τι μαύρο, σκοτεινό χιούμορ! Κάποιες φορές πηγαίνω κρατώντας κάποιος πρόγραμμα θεατρικό στα χέρια μου. Κοιτά με ενδιαφέρον. Και έπειτα με το που βλέπει από ποια παράσταση είναι αυτό, λέει ειρωνικά.
-Έχεις αντοχές, μικρός είσαι ακόμα. Και γελάει. Εγώ δεν έχω πια αντοχές. Για τίποτα.
Ούτε εγώ πια. Μετά από είκοσι χρόνια. Με παρηγορεί όμως το γεγονός, πως υπάρχουν οι μουσικές του, όλους μας παρηγορεί αυτό. Μουσικές από το «Λεωφορείο ο πόθος» και τον «Ματωμένο γάμο», την «Στέλλα» και τον «Δράκο», απ’το «Ποτέ την Κυριακή» και το «Αμέρικα-Αμέρικα». Μουσικές εξαίσιες κι ακριβές, στις συναρπαστικές «Έξι λαϊκές ζωγραφιές», στους «Όρνιθες» -που δίνουν φτερά μετά από τόσα χρόνια και σε κάνουν να…πετάς- στις «Μπαλάντες της οδού Αθηνάς», στον «Μεγάλο ερωτικό» και την «Εποχή της Μελισσάνθης», την «Οδό Ονείρων»…Μουσικές που μας δίνουν κουράγιο και δύναμη να προχωρήσουμε μπροστά, να αντέξουμε, να μην το βάλουμε κάτω, να αγαπήσουμε ξανά, να συγκινηθούμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να ταξιδέψουμε…"
http://mediasoup.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου