Οταν υπάρχει θέληση…

Εάν ακόμη δεν βρήκατε κάποιον συνδυασμό με τον τίτλο, υπάρχει και συνέχεια. Στο πρωτάθλημα πήραν μέρος έξι συνολικά ομάδες από το Δυτικό και Βόρειο Αφγανιστάν, από εκεί όπου πριν δέκα χρόνια είχαν αρχίσει να παίζουν για πρώτη φορά μπάσκετ σε καρότσι.
Για τις μετακινήσεις χρησιμοποιήθηκαν και αεροπλάνα, με τα οποία αρκετοί από τους αθλητές ταξίδευαν για πρώτη φορά στη ζωή τους! Αθλητές… Μιλάμε για ανθρώπους που έχουν τραυματιστεί από νάρκες, βόμβες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς και πάσχουν από… πολυομελίτιδα, ακρωτηριασμό, κακώσεις του νωτιαίου μυελού. Και όμως μπήκαν στο γήπεδο και έπαιξαν μπάσκετ με κανονισμούς που ήταν όσο πιο κοντά γίνεται στους διεθνείς κανόνες του αθλήματος. Αυτό θα πει θέληση. Οχι τίποτα άλλο, αλλά να το βλέπουμε εμείς (για να παίρνουμε δύναμη γενικώς…), αλλά και όλοι αυτοί που αδυνατούν να κάνουν τα αυτονόητα, να προσπαθήσουν λίγο παραπάνω κι έχουν ρίξει το μπάσκετ (και την ζωή γενικότερα) τόσο χαμηλά.
Υ.Γ: Ποιος από τους παίκτες που έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς σε ομάδα του εξωτερικού είναι πιθανό να μετακομίσει στον Πειραιά για να βρεθεί με τον «σοφό» και στον Ολυμπιακό; Πάρτε το σαν κουΐζ ή ακόμη και σαν αφορμή για να πείτε τις προτιμήσεις σας…
Υ.Γ1: Πριν μερικές ημέρες έγινε στη Θεσσαλονίκη μία τυχαία συνάντηση. Εντελώς τυχαία όμως… Εάν είχαν δημοσιοποιηθεί τα πρόσωπα και πολύ περισσότερο το περιεχόμενο της συζήτησής τους, θα είχαν αλλάξει όλα σε μία ομάδα της πόλης. Ποτέ δεν είναι αργά βεβαίως.

Την πρώτη φορά που πήγα στο Ισραήλ και παρακολούθησα αγώνα μπάσκετ στο θρυλικό Γιαντ Ελιάου, δύο πράγματα μου είχαν κάνει εντύπωση. Η εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι Ισραηλινοί που αγαπούν παθολογικά το μπάσκετ και οι πολλοί φίλαθλοι που ήταν μέσα στο γήπεδο, περιμετρικά του παρκέ και παρακολουθούσαν τον αγώνα από αναπηρικά καροτσάκια.


Στην αρχή μου φάνηκε περίεργο, αλλά οι πιο μυημένοι, είχαν έτοιμοι την απάντηση. Με τόσες βόμβες να σκάνε παντού, επιθέσεις αυτοκτονίας και έναν διαρκή πόλεμο, τα θύματα είναι λογικό να είναι πολλά. Και το μπάσκετ είναι μία διέξοδος, χρόνια τώρα. Στο Ισραήλ άλλωστε το μπάσκετ είναι παράδοση, όπως και η ομάδα του λαού η Μακάμπι.
Στο Αφγανιστάν, τέτοιου είδους προβλήματα έχουν πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια. Από τότε που μπήκαν οι… ειρηνευτικές δυνάμεις, έγιναν πιο έντονα τέτοιου φαινόμενα και φυσικά πήραν δημοσιότητα. Εκεί το μπάσκετ δεν το είχαν ψηλά, αλλά δεν το αγνοούσαν κιόλας. Κι εκεί, σε αυτή την πορτοκαλί μπάλα βρήκαν έναν τρόπο για να πάρουν δύναμη και να ξεσκάσουν. Το… θέμα που μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση, όπως τότε στο Τελ Αβίβ, το εντόπισα σερφάροντας στο διαδίκτυο και περιμένοντας το νταφτ του ΝΒΑ!
Στις αρχές του 2010 λοιπόν, η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού, δημιούργησε στο Δυτικό Αφγανιστάν μία ομάδα μπάσκετ με τους ασθενείς του ορθοπεδικού κέντρου Χεράτ. Ολοι τους σε αναπηρικά καροτσάκια. Χρειάστηκε βεβαίως να γίνει ένα γήπεδο μπάσκετ, αλλά και μία δεύτερη ομάδα από το προσωπικό του ορθοπεδικού κέντρου, για να μπει σε εφαρμογή το πρόγραμμα με τρεις προπονήσεις την εβδομάδα. Η αγάπη τους για το μπάσκετ ήταν τέτοια που έπαιζαν μπάσκετ πολλές φορές κάτω από 35 βαθμούς, ενώ απαίτησαν και την δημιουργία ενός πρωταθλήματος. Η απόφαση πάρθηκε και το πρώτο τουρνουά μπάσκετ με καρότσι διοργανώθηκε στο Αφγανιστάν. Οι φωτογραφίες είναι μόλις δύο, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικές…