"ειμαι εικοσι χρονων και σπουδαζω σε μεγαλο πανεπιστημιο της αθηνας!!! Αποφασισα να σας στειλω αυτα τα λιγα λογια γιατι πιστευω οτι δεν ειμαι ο μονος που αισθανεται ετσι στη κοινωνια μας. Μπηκα με πανελλαδικες εξετασεις διαβαζωντας πολυ και σωστα καταφερνωντας παραλληλα να εχω αρκετο ελευθερο χρονο!!!και???τι καταφερα????ειμαι εδω στο τριτο ετος της πανεπιστημιακης εκπαιδευσης(5 συνολικα) και το μονο που εχω καταφερει ειναι να ειμαι γεματος αγχος και ανασφαλεια για το μελλον μου!! Διαβαζα τοτε στο λυκειο για να φθασω εικοσι χρονων και να μην ευχαριστιεμαι την καθημερινοτητα μου. Να κοιμαμαι και να ξυπναω με αγωνια να παει καλα η μερα στη σχολη. Και δεν ειμαι ο μονος. Το μεγαλυτερο μερος των συμφοιτητων μου νιωθει σαν κ μενα αλλα κανεις μας δεν εχει αλλη επιλογη. Η μονη φωτεινη νοτα στην ολη ιστορια ειναι οτι θεωρητικα εμεις σε ενα κλιμα ανασφαλειας θα εχουμε σιγουρη αποκατασταση μετα το περας των σπουδων μας!!! Μπα δεν το νομιζω τελικα!! Θα βγουμε απο αυτη τη σχολη σαν ετοιμοι επαγγελματιες κανοντας στιγνα τη δουλεια μας!! Κανοντας κατι που δεν το αγαπαμε παρα το γεγονος οτι στην αρχη μας αρεσε. Με καθηγητες μη αξιολογημενους που σε καμια περιπτωση δεν βοηθανε αλλα μας εχουν κανει να μισουμε αυτο που θα ειναι το μελλον μας προαγωντας μοναχα το φοβο και την γιγαντιαια εικονα που εχουν για τον εαυτο τους ( οχι ολοι φυσικα)!!! Με εργαστηρια γεματα ελλειψεις γεματα προβληματα κορεσμενα απο φοιτητες!! Ομως η αξιολογηση παραμενει αξιολογηση φοβιζοντας μας οτι δεν γινεται να συνεχισουμε στα επομενα ετη αν δεν φερουμε εις περας τις δοκιμασιες τους!! Τραγελαφικα πραγματα...!! Συγγνωμη αν σας κουρασα αλλα δεν ξερω που να μιλησω ειλικρινα...Δεν ξερω τι θα γινω στη ζωη μου....Δεν νιωθω να δημιουργω απολυτως τιποτα παρα μονο να ξεπερναω εμποδια για να λαβω ενα πτυχιο....Δεν ξερω αν υπαρχει πραγματικα λυση σε αυτο η αν εγω δεν καταφερνω να ανταποκριθω...Δεν ξερω ως ποτε θ αντεξω ετσι.......ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ ΕΤΣΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ......"
Αναγνώστης
-----------------------------------------------------------------------------
"Η αλήθεια είναι ότι στις πρώτες 20 επιστολές που διάβασα ή άκουσα -είτε μέσα από blogs, είτε μέσα από τον αγαπημένο μου, Λ. Λαζόπουλο- από απελπισμένους φοιτητές, που είναι σε αδιέξοδο, ένοιωθα την συγκίνηση να με πνίγει. Τώρα, έχω απλά να πω ότι με πιάνει ανία. Θέλω να σας ρωτήσω κάτι, όλους εσάς. Τι κάνετε αλήθεια για την "απελπισία" σας; Τι λέτε; απλά μιζεριάζετε; και τι θα καταφέρετε με αυτό; Θα σας πάει αυτό, έστω και ένα βήμα μπροστά;
Να δώσω λοιπόν το δικό μου παράδειγμα.
Στο γυμνάσιο κάτι δεν μου άρεσε. Φρόντισα λοιπόν, στον χρόνο που μου μένει από το διάβασμα, να ασχολούμαι με τα θέματα του σχολείου. Έγινα λοιπόν πολύ σύντομα μέλος του 15μελούς, και φρόντισα, από 15μελές της τριήμερης, να γίνει το 15μελές που σε κάθε βόμβα που έσκαγε τότε στο Ιράκ, κλείναμε και κατεβαίναμε σε ειρηνικές πορείες διαμαρτυρίας, και παρ όλα αυτά, πήρα απολυτήριο με 17. Στο Λύκειο, τα ίδια, στον χρόνο ανάμεσα στο 7ωρο του σχολείου, το 4ωρο του φροντιστηρίου, το διάβασμα και το 8ωρο του ύπνου (γιατί η μανούλα μου, με αυτά δεν αστειεύεται...) ασχολούμουν με τα "κοινά" του σχολείου μου. Και σε κάθε μέτρο που σαν σχολείο διαφωνούσαμε, κάναμε κατάληψη ή 3ωρη αποχή, για να πάμε στις ειρηνικές πορείες διαμαρτυρίας. Έβγαλα ένα 15, και κατάφερα να μπω σε ένα αξιοπρεπέστατο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, στον τόπο μου, όπου από την πρώτη στιγμή, φρόντισα να μάθω τα προβλήματα και του τμήματος, αλλά και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Κατεβαίνω σε κάθε συλλαλητήριο, σε κάθε πορεία, σε κάθε απεργία. Βγαίνω στους δρόμους. Όχι μόνος, αλλά και με όλους αυτούς που επέλεξα να έχω στο πλάι μου.
Έφτασα πια 4ο έτος. Μπαίνω στην τελική ευθεία, για να βγω έξω και να βρω το επάγγελμα με το οποίο θα ασχοληθώ. Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι άμα θες να κάνεις κάτι, το κάνεις, και μπορείς να συνδυάσεις, και δουλειά, και διάβασμα, και αγώνες. Επίσης, αν εγώ που είμαι ενεργός -όσο μπορώ, δηλαδή- πολίτης, κουραστώ και πω ότι τα παρατάω, τότε, ναι, αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί, και να συγκινεί την κοινωνία. Αν κάποιος πολίτης του τόπου μας, δεν κουνάει το δάχτυλο του, για το οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω του, να ξέρει ότι δεν είναι μέλος της κοινωνίας, απλά "παρασιτεί" σε αυτήν. Και να ξέρει ότι η ΚΑΘΕ κυβέρνηση, το ΚΑΘΕ σύστημα, το ΚΑΘΕ πολίτευμα, το μόνο που θα θέλει από 'κείνον, είναι να συνεχίσει την δουλειά του. Να μένει αμίλητος, ακούνιστος και αγέλαστος, μπροστά στον δέκτη του.
Και να μην γκρινιάζει. Γιατί σήμερα, μπορεί να απολαμβάνει τους κόπους των ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ αγώνων.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας."ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου