Δείτε εδώ το slide show της Μαρίας Μαράκη.
της Ίνας Ταράντου
Να ξεκινήσω με μια μικρή παραδοχή. Για το κομμάτι που θα διαβάσετε στη συνέχεια, διαφώνησα έντονα με μια καλή μου φίλη. «Δεν είσαι καθόλου αντικειμενική», μου είπε. «Ως δημοσιογράφος οφείλεις να αφήνεις στους αναγνώστες, τα συμπεράσματα».
Έχει δίκιο. Μάλλον δεν ήμουν ποτέ καλή δημοσιογράφος. Όταν το έργο ενός καλλιτέχνη αγγίζει την ψυχή μου, δεν μπορώ. Στα κομμάτια η αντικειμενικότητα, δεν τη θέλω. Ναι λοιπόν, είμαι υποκειμενική και μεγάλη θαυμάστρια του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Όταν πριν από πολλά χρόνια, στο ξεκίνημά του, άκουσα τα τραγούδια του, η βελούδινη χροιά της φωνής του με μάγεψε, και όταν όλως τυχαίως την ίδια περίοδο, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο της Σαπφούς, νόμιζα ότι βρήκα τη φράση που του ταίριαζε : «ήρος άγγελος ιμερόφωνος αήδων», «μαντατοφόρος άνοιξης, ηδονικής φωνής αηδόνι».
Με το πέρασμα των χρόνων όμως, ανακάλυψα ότι είναι πολλά περισσότερα, από αυτή τη φράση που η μεγαλύτερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας έγραψε μέσα στην ανοιξιάτικη ερωτική της παραζάλη για τον ανεκπλήρωτο έρωτά της.
Γιατί ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δε στάθηκε μόνο στην υπέροχη φωνή του. Μελέτησε πολύ, ρίσκαρε, δοκίμασε και δοκιμάστηκε μέσα από δύσβατα μονοπάτια του νου και της τέχνης και έγραψε στίχους και μουσική (διαρκώς εξελισσόμενη) που πάνω από όλα αγαπούσε ο ίδιος.
Και χαίρομαι πολύ, που αυτή η αναζήτηση δε σταματά ...
Πριν από λίγες ημέρες στο Μέγαρο Μουσικής, μας αποκάλυψε μια νέα πτυχή του ταλέντου του: μουσική για χορωδία και ορχήστρα, με τη συμφωνική ορχήστρα Κύπρου και τη χορωδία Lege Artis, Αγίας Πετρούπολης.
΄Ενας συνδυασμός προσωπικών επιρροών που μας ταξιδεύει από το χθες στο σήμερα και συνθέτει μια νέα «ζωντανή μουσική». Από το παρελθόν παίρνει επιτύμβιες επιγραφές («Αθύρ» μουσική για τον αρχαίο ύπνο), αποσπάσματα από αρχαίες τραγωδίες, ποίηση (να επισημάνω το υπέροχο κομμάτι του αδελφού του, Λίνου Ιωαννίδη «Ο χρόνος του απρόσμενου καιρού»), και τα δένει με την κλασσική μουσική, τη δυτική μουσική του Μπαρόκ, μοτίβα του Τσαϊκόφσκι και του Χατζιδάκη, κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια και την κρητική λύρα του ταλαντούχου Γιώργου Καλούδη.
Ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις δεν έχω. Ξέρω μόνο ό,τι «μιλάει» στην καρδιά μου, και το βράδυ της παράστασης η καρδιά μου παλλόταν δυνατά, μαζί με όλων των άλλων ανθρώπων που δεν άφηναν τους καλλιτέχνες να φύγουν από τη σκηνή.
Εύχομαι αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί έστω κι αν χρειάζεται ο καλλιτέχνης (συγνώμη Αλκίνοε), να παραμείνει άλλα δύομιση χρόνια (τόσο περίπου έκανε να γράψει το «Αθύρ»), κλεισμένος στο υπόγειο του σπιτιού του εκεί που γράφει μουσική, για να μας δώσει το επόμενο δικό του «παιδί».
*H Ίνα Ταράντου είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου